Sponsoren voor KIKOV

Ik ben Katleen, de dochter van meter (Mieke) en de mama van Sara. Een jaar geleden kwam meter terug naar huis van de Camino en Sara vroeg of ze volgende keer ook mee een deel van de Camino mocht stappen.We hebben hier niet lang moeten over nadenken en vonden dat dit een unieke ervaring voor beiden zou kunnen zijn. Meter zag dit direct zitten en stemde toe. Sara spaarde duchtig haar centjes om het vliegtuigticket te betalen. Oorspronkelijk ging de opbrengst van hun tocht naar een ander goed doel, maar toen we het nieuws van onze oudste zoon kregen, voelde ik dat we het geld aan een ander doel moesten geven nl. KIKOV. Na de diagnose van kanker bij Mattias werden wij goed opgevangen en begeleid door een heel team van mensen. Ik vernam dat een deel van de praktische ondersteuning gesponsord werd door KIKOV. Door deze organisatie werd er mij veel uit handen genomen en was er een goede begeleiding voor broer en zus. Daarom was mijn keuze snel gemaakt en stemde mijn moeder hier ook mee in. Dus alles gaat recht naar een goed doel, dichtbij naar mensen die het echt nodig hebben in een moeilijke tijd.

De weg van Compostella naar Muxia

woensdag 23 augustus 2017

23 augustus 2017 Santiago

Hallo het is weer met Sara,
S'morgens zijn we opgestaan rond 8 uur half 9, dan zijn we gaan ontbijten, ik heb churrossen met chocolade saus gegeten en meter een croissant.Dan wilde we naar de kathedraal gaan maar er stond een wachtrij van wel  100 m lang, dan zijn we maar naar de levende standbeelden geweest. Dan zijn we gaan eten in een restaurant,
dicht bij het restaurant was een meneer die dingen graveerde in een soort van bord en dan hebben we gevraagd dat die meneer of dat die het jaartal en mijn naam in mijn stok wilde graveren, en dat heeft hij gedaan. Daarna zijn we met een treintje   een uurtje gaan rijden. Toen zijn we naar de kathedraal geweest, daar hebben we 4 kaarsen aangestoken. En seffens gaan we alles klaar zetten voor morgen, zodat we deze avond volop kunnen genieten van alle muziek in de stad.
De rugzakken staan bijna klaar, de laatste was is gedaan, de schoenen zijn gepoetst, we zijn klaar om te vertrekken,alhoewel het bij beiden met gemengde gevoelens is.
De tijd is veel te snel voorbij gegaan.
We willen naar huis omdat we jullie allemaal missen en tegelijkertijd zijn we triestig omdat ons avontuur gedaan is. Gisterenavond, toen we luisterden naar de operazanger onder de bogen en op de trappen naar beneden, kon ik zien waar we veertien dagen geleden vertrokken zijn. Ik wilde alleen maar terug onderweg zijn. Sara knikt van ja.
Wij danken iedereen voor hun meeleven, en we danken vooral al de sponsors, die KIKOV een duwtje in de rug gaven.
Je hoort nog van ons!
Sara en meter
!

22 augustus 2017 Santiago

Nu Hallo het is weer met Sara,
We hebben vandaag een leuke dag gehad, s' morgens zijn we om half 10 opgestaan, daarna hebben we gegeten, we hebben een broodje besteld . Dan zijn we naar de haven ⚓ geweest, we zijn  iemand tegen gekomen die aan het vissen 🎣 was hij had er al veel. Dan zijn we gaan wachten op onze bus 🚌, we zijn nog iets gaan drinken, en dan wachten wachten en wachten, en toen kwam onze bus 🚌. Meter heeft geslapen en ik heb naar buiten gekeken. We zijn aangekomen, dan zijn we direct iets fris gaan drinken, dan zijn we naar Fina gegaan, we waren juist binnen en mama belde. We hebben gedoucht en dan zijn we onze tickets gaan afprinten van de terug vlucht. Dan zijn we tapas gaan eten, dan zijn we 2 klassiekzangers gaan beluisteren.

Het was gisteren zo heet in Muxia, praktisch geen schaduw, zodat we alleen maar ergens onder een boom konden zitten of onder een parasol aan de bushalte.
De witte huizen en het water weerkaatsten het zonlicht. Na een busrit van 2 uur kwamen we helemaal "dizzie' in Santiago aan, allebei met hoofdpijn. Een terras en fris drinken brachten na een half uur wat verlichtig. Dan nog van aan de bushalte naar Fina,.een goeie douche en we waren er weer bovenop. Onze ticketten laten uitprinten,  tapas gaan eten in El Obispo, in het park een ijsje gegeten, naar 'capoeira-capriolen' gekeken, onder de bogen van het episcopaal paleis hebben we dan tot elf uur naar muziek en zang geluisterd: allemaal klassieke aria's, Sara was er net zoals ik begeesterd van.
De buik van Sara 'rommelt' nu en ik weet ondertussen wel wat dat betekent!